نود؛ شوخی یا جدی؟! - آمارگیران جوان

برخی سکوت ها از پاسخ دادن رساترند . [امام علی علیه السلام]



	نود؛ شوخی یا جدی؟! - آمارگیران جوان

نود؛ شوخی یا جدی؟!
نویسنده: محمد صادقی یکشنبه 86 آذر 18 ساعت 1:31 عصر
همواره ما جماعت مطبوعاتی و قلم به دست متهم هستیم که اخبار را بر اساس شنیده و حدس و گمان خودمان درج می کنیم، با هیچ منبع رسمی ارتباط برقرار نمی کنیم و این برداشت های ذهنی و استنباط شخصی ما هست که عرضه می شود اما آنچه که در برنامه تلویزیونی نود به نمایش درآمد سطح کار مدیران ما و بحث اطلاع رسانی و نوع عملکرد باشگاه های ما را به وضوح نشان داد؛ به طوری که دیگر جایی برای تکذیب و فرار از مسؤولیت پذیری نبود. برخی برنامه نود را از این منظر منفی می دانند و معتقد هستند که این برنامه وقت گرانبهایی را صرف موضوعات پیش پا افتاده ای می کند که ذره ای ارزش ساختاری و فرهنگی ندارد و نه تنها نوک سوزنی مشکل ورزش و فوتبال ما را حل نمی کند، بلکه ذهن جوانان و علاقه مندان بی شماری را به سمت و سویی سوق می دهد که در آن تناقض گویی، مزاح، شوخی و لطیفه حرف اول را می زند. این گروه منتقد معتقدند که رسانه ملی بی اعتنا به بحث تهیه اساسنامه و نقد و بررسی کارشناسانه آن، بحث انتخابات رییس فدراسیون، نحوه گزینش مربی تیم ملی و اتفاقات دیگری که در سایر میادین فوتبال وجود دارد، به بهانه خط قرمز به مسائلی می پردازند که ارزش چندانی ندارد. اما در مقابل این گروه منتقد که البته شمار آنها کم هم نیست، گروهی دیگر هستند که برنامه نود و دقت و وسواس مجری آن را ستایش می کنند و موافق طرح چنین موضوعاتی هستند. اینکه فیروز کریمی چرا و چطور برای سرمربیگری استقلال مطرح می شود موضوع مهم و حساسی است و هواداران دوست دارند بدانند که در پس پرده این فوتبال حرفه ای چه اتمسفری حاکم است و مدیران، مربیان، بازیکنان و... در چه فضایی تنفس می کنند؟ برنامه نود ضعف و زبونی هایی را برملا می کند که مطبوعات به لحاظ ساختاری قادر به انجام آن نیستند. شخصیت، توان اجرایی، نوع مدیریت و ادبیات واقعی افراد که موقعیت خود را در برابر مجری مسلط برنامه در خطر می بینند در نوع خود جالب توجه است یا ادبیاتی که سرمربی باشگاه فرهنگی ورزشی استقلال اهواز و احتمالا در آینده تهران به کار می گیرد نشان از شخصیت درونی وی دارد که در جدی ترین موضوعات و در حساس ترین لحظات می تواند شکل شوخی به خود بگیرد. اتفاقاتی که طی هفته جاری بین دو باشگاه استقلال اهواز و تهران گذشت و برنامه نود برای چند دقیقه آن را به تصویر کشید یک نمای واقعی از فوتبال ما است که بینندگان فقط یک مورد از آن را آن هم صرفا به دلیل جذاب بودن نقش اول ماجرا و پرطرفدار بودن تیم استقلال از تماشای آن حظ بردند. در سایر باشگاه ها و در سایر تیم های ما در لیگ برتر و لیگ یک چندین مورد از این رفت وآمدهای بی برنامه و فاقد کار کارشناسی و اتفاقات عجیب و غریب دیگر رخ می دهد که از دید دوربین ها پنهان مانده یا به لحاظ عدم جذابیت و بی طرفدار بودن تیم ها در سکوت و تاریکی به فراموشی سپرده می شود. جدایی فیروز کریمی از استقلال اهواز حق مسلم اوست اما به شرطی که حق و حقوق باشگاه اهوازی ضایع نشود و حضور او در استقلال تهران هم اگر از مبادی قانونی طی مسیر می کرد نیازی به این همه هزینه و صرف وقت از سوی سیما و سایر رسانه ها نبود. متأسفانه در برنامه نود دیدیم که فرافکنی و تناقض در فوتبال ما به کجا رسیده و طرفین ماجرا برای رسیدن به هدف خود به هر وسیله ای متوسل می شوند. عبور از مرز واقعیت و ورود در حریم... به راحتی آب خوردن شکل می گیرد. متأسفانه در هفتمین دوره لیگ برتر به عینه می بینیم که فوتبال ما در چه مسیری حرکت می کند و با این مدل از مدیریت به کجا خواهد رسید و برای فردای بهتر باید به امید کدام اندیشه، تدبیر و تعقل بود. هر کس برای بقای موقعیت خود دیگری را به دروغگویی و ندانم کاری متهم می کند، حد و حدود افراد مشخص نیست، هنرپیشه هایی که قادر هستند نقش همه چیز و همه کس را به خوبی ایفا کنند. حال باید دید که کدام گروه منتقدان یا دوستداران برنامه نود درست می گویند؟ آنهایی که این برنامه را نوعی سرگرمی و شو دانسته و معتقد هستند که این برنامه نباید رنگ زرد به خود بگیرد یا برعکس آنهایی که با پخش برنامه های نود معتقد هستند که عیار افراد مشخص شده و نقاب از چهره افراد می افتد. منبع: روزنامه ایران ورزشی
نظرات شما ()